meta-vergelijking.... stelsels van vergelijkingen

Zoals gezegd, rondneuzen in de sectie ' vergelijkingen' van de Wikipedia, leverde een paar interessante invalshoeken op.

Met grote interesse las ik het hoofdstukje over 'stelsels van vergelijkingen' en hoe daar met verzamelingen van vergelijkingen, die met elkaar in verband gebracht worden, wordt omgegaan.

Als je, zoals ik nu, bedenkt dat ieder mens begrepen kan worden als een unieke formule, een nadere verbijzondering van sin x ( = 1) , dan is het boeiend om te zien wat er gebeurt als je twee of meer van die unieke formules met elkaar in (zinvol) verband brengt.

Wikipedia over wiskundige stelsel van vergelijkingen:

Een stelsel vergelijkingen bestaat uit minstens twee vergelijkingen. 

Een oplossing van het stelsel is een stel waarden van de onbekenden zodat wordt voldaan aan alle vergelijkingen van dit stelsel. 

Als een stelsel geen oplossing heeft, zegt men dat de vergelijkingen van het stelsel strijdig zijn.

Soms kan men aan een stelsel en de oplossingen ervan een meetkundige betekenis geven. Zo correspondeert met een stelsel van twee lineaire vergelijkingen met twee onbekenden een paar lijnen in een tweedimensionaal assenstelsel. Een eventuele oplossing correspondeert met een snijpunt van de twee lijnen.

Toegeschreven op menselijke relaties:

Een gemeenschap (stelsel van relaties) bestaat uit minstens twee personen. 

Een (duurzame, werkbare) oplossing (voor evolutie, voortbeweging) van het stelsel is een stel waarden van de onbekenden zodat wordt voldaan aan alle waardensystemen/ functies van dit stelsel. (De unieke ' formules' van alle bij het stelsel betrokkenen, dus.)

Als een stelsel geen oplossing heeft, zegt men dat de vergelijkingen van het stelsel strijdig zijn. (oorlog, is een veelgebruikte menselijke term, of ' in gevecht', als ze zich dan toch met elkaar in verbinding stellen om 'de andere partij' van de waarden die jou goed passen wil overtuigen.) 

Net als in de wiskunde is het mogelijk om een stelsel en de mogelijke oplossingen ervan te analyseren en in kaart te brengen.  

Zo correspondeert met een stelsel van twee lineaire vergelijkingen met twee onbekenden een paar lijnen in een tweedimensionaal assenstelsel. Een eventuele oplossing correspondeert dan met een snijpunt van de twee lijnen.

Zijn er meerdere betrokkenen, meerdere unieke formules betrokken in het verband, dan vindt men de werkzame oplossingen die recht doen aan de eenheid, op het snijpunt van al die lijnen.

En tja... als er vele betrokkenen bij de gemeenschap zijn, bij de oplossingen van het stelsel, dan heb je aardig wat reken( ing houden met) capaciteit nodig om in de dynamiek van de variabelen de snijpunten te vinden die allen de gewenste (en enig juiste/ kloppende) uitkomst hebben voor iedereen: 1-heid.
Gelukkig zijn we allemaal uitgerust met een ultra geavanceerde processor die simultaan alle variabelen in het stelsel kan doorrekenen. In het dagelijks spraakgebruik staat dat bekend als 'de ziel'.
(Over dit concept vast later meer in een volgend stukje).

Ik bladerde door in de Wikipedia en kwam op de detailpagina terecht.
Voor de liefhebbers: die pagina staat hier.

Uit die pagina licht ik hier even de illustratie, omdat een plaatje soms zoveel meer zegt dan duizend woorden.

Een lineair systeem in drie variabelen legt een verzameling vlakken vast.
Het snijpunt van de vlakken is de oplossing van het lineaire systeem.

Zie hier een model van een eenmalige transactie tussen drie mensen samenkomen om vorm te geven aan de vraag' wat kunnen wij drieën hier nu samen beleven?'
Ze brengen allemaal hun eigen functie (invalshoek) in en geven aan met welke deelverzameling oplossingen ieder voor zich volkomen blij (de uitkomst = 1) is.

De oplossingen die in het bereik van alle drie vallen, doen recht aan alle functies in het stelsel.

Invullingen die recht doen aan alle drie, kloppen.

Groen en roze kunnen samen nog veel meer gezamenlijkheid en verbinding ervaren, maar geel zal zich steeds minder een deel van de eenheid weten/voelen, wanneer haar (natuurlijke!) afstand tot de gekozen optie groot is.

Dan is het verleidelijk voor groen en roze om te menen dat geel 'beter haar best moet doen' om zich (haar unieke functie en invalshoek) aan de situatie (hun waarden waarbij zij zich comfortabel '1' voelen) aan te passen. Zij zijn immers de meerderheid en wat hen betreft is het een fantastische beleving van het stelsel en kunnen ze helemaal zichzelf zijn in talloze heerlijke variaties.

Maar of een wiskundeleraar zo onder de indruk is van de methode van 'de meeste stemmen gelden' en als het lastig rekening (houden met) een bepaalde variabele is dan gum je die gewoon uit......?

En.... als je dan voorstander zou zijn van deze aanpak dan loop je toch tegen een probleem aan bij een even aantal betrokkenen, zoals velen die deze aanpak hanteren in 1-op-1 relaties ervaren. Of..... in 50-50 gepolariseerde samenlevingen, zoals de mensheid van nature is ingericht.

Kijk maar naar:

• verkiezingsuitslagen democraten/republikeinen, 
• gelijkheidsissues in de man/vrouw sfeer,
• uitslagen van ja/nee referenda

Die verhouding is altijd dichtbij de 50/50 de vinden en als je weet dat de hele sinus functie beschrijving zijn oorsprong vind in metingen in een cirkel, waar ' boven' en ' beneden', ' links' en ' rechts' exact even groot zijn, dan zul je ' dus' in een groot stelsel van unieke individuen, 'the circle of people', hetzelfde beeld zien.

(meer over deze cirkel in een volgende blogpost).

Wordt vervolgd.......