Ik schrijf deze blog serie in de volgorde waarin hij opkomt.
Dat volgt ' fuzzy logic', wat een meer meanderende vorm van logica is dan ' recht-toe-recht aan'.
Dit stukje gaat over ' brononderzoek'.
Als je een Energetisch Onzuivere Situatie op het spoor bent, waarin jij je duidelijk 'minder' voelt, of anderzins het gevoel hebt dat er 'iets niet klopt', dan komt die over het algemeen niet zomaar uit het 'niets' tevoorschijn. Het komt ergens vandaan, is het gevolg van een combinatie van factoren.
Waar komt het vandaan?
Spirituele literatuur is daar erg eensgezind over, het komt uit jezelf.
Op een theoretisch niveau zie ik wel waar dergelijke beschrijvingen op wijzen.
De cultureel aangeleerde reflex van de Moderne Westerse mens is al snel dat als er iets onplezierigs gebeurt, om de schuld bij een ander te leggen. Of.... als het dan toch onverhoopt behoorlijk objectief wel aan jou persoonlijk heeft gelegen, om dan toch de verantwoordelijkheid voor de oplossing bij een ander te leggen. ("Anderen ( in het verleden) hebben bijgedragen aan de oorzaak en (dus) moet een ander het dan ook nu maar voor mij oplossen. Sorry, maar ik kon en kan er niets (meer) aan doen").
Dat dit op zijn minst een wat eenzijdig beeld is, weinig 'empowered' en weinig inclinatie geeft om te kijken wat je zelf aan een situatie kunt bijdrage, of aan het verloop van een ontwikkeling, lijkt me wel duidelijk.
Een tegenbeweging, die benadrukt dat er heel veel in je macht ligt als je anders kijkt naar de rol die je zelf speelt in het vormgeven van het leven, legt uit hoe je in je innerlijke wereld aanknopingspunten kunt vinden.
Mooi, maar laten we nou niet volledig doorschieten naar de andere kant!
In mijn ervaring is het mogelijk om ' het leven zelf' te vragen of ik van een fenomeen de bron ben, de genius die de impuls heeft gegeven aan een beweging, een ontwikkeling. (Ik doe dat vaak via ' pendelen' , maar de vraag stellen en open en eerlijk invoelen in het antwoord werkt ook)
Soms ben ik de enige bron en dan is het vaak heel simpel op te lossen. Ik heb een transactie met mijn eigen individuele zelf niet zo handig aangepakt.( niet gegeten toen ik honger kreeg, niet gerust terwijl ik moe werd bijvoorbeeld)
Soms ben ik samen met een ander de bron, waren we samen een gelijkwaardig onderdeel van de conceptie van een nieuw plan, de basis voor een ontwikkeling.
Soms ook, ben ik niet de bron, maar wel een betrokkene in het stelsel van de logische gevolgen.
En tja, hoe ik ermee omga als mijn collega molenaar de rivier bovenstrooms blokkeert voor eigen gewin, is aan mij. Ik kan ' met minder waterkracht' genoegen nemen, het accepteren en onder een boom urenlang gaan mediteren omdat ik nu toch niets beters te doen heb, nu mijn watermolen droog staat en hopen en wachten tot de voorzienigheid het voor mij oplost.
Dat ik toch even een babbeltje ga maken met deze buurman en hem erop wijs dat hij met zijn acties voor anderen (mij in casu) ongewenste gevolgen veroorzaakt, terwijl het mogelijk is dat hij het water ten volle benut in de hoeveelheid zoals het zich natuurlijk voordoet en ik.
Het is dit stelsel-denken dat wat mij betreft ontbreekt in de versie van 'men'.
Daar wordt een sprong gemaakt van ' individuele ikzelf' met een paar biljoen 'ikjes' op deze planeet rechstreeks naar het goddelijke spirituele collectieve Zelf, the One, waar we allemaal deel van zijn dat altijd heel en perfect is in de wereld van de energie.
Dat ieder ' ikje' in de dagelijkse dag te maken heeft met een uitsnede uit het Zelf van delen die op en met elkaar reageren en verbindingen aangaan, soms soepel, soms vast, soms explosieve onstabiele mengsels..... lijkt wel geheel buiten beschouwing te worden gelaten. Een tijdelijke kwestie die vanzelf overgaat (waar, het duurt maximaal dit leven lang voordat het vanzelf opgelost wordt) ), waar maak je je druk over?
Ja, als de basis van de Universele Processen te beschrijven is met een simpele vergelijking:
sin x = 1
dan is dat inderdaad een hele cirkel waarin alle aspecten hun eigen plek innemen.
Dat stelsel kan in zijn geheel uitdijen of krimpen toch altijd 'perfect' in een dynamische balans zijn.
En ieder aspect (ieder individu) is in aanleg ook weer te beschrijven als een verbijzondering van sin x = 1, waarbij de x uitgewerkt is in vele variabelen en parameters.
Helemaal alleen in je eentje kan een liefhebber van zichzelf, zich heel gemakkelijk heel en perfect in harmony met het Universum ervaren.
Maar in relaties, in een stelsel van twee of meer (maar niet allemaal tegelijk) is er een dynamiek waarbij een van de aspecten, een van de 'elementen in de chemische mix' onstabiel wordt (om wat voor reden dan ook) en anders gaat reageren met zijn omgeving en een veranderproces in beweging zet.
Omdat alle elementen geprogrammeerd zijn om een sin x = 1 na te streven in het stelsel waar ze deel van uitmaken, omdat ieder weet dat dat de enige formule is die duurzaam werkt, levensvatbaar is, zullen de andere elementen daarop reageren om te zorgen dat dan toch in ieder geval de som van het stelsel klopt, zelfs als dat tijdelijk ten koste gaat van de goede uitkomst van je eigen individuele formule.
En ja, je zou kunnen zeggen, die impuls komt ook uit henzelf, uit een verlangen aan die eenheid, om eer te bewijzen aan de formule van het leven. Dat hoeven ze niet te doen.. ze kunnen ook weggaan ( al is weggaan uit het het totale stelsel van de mensheid dan weer een een uitdaging van een geheel andere orde)
En ja, het eerste element ervan proberen te overtuigen dat het niet onstabiel/anders moet worden onder bepaalde omstandigheden, omdat je de verandering niet leuk vindt, dat zou nog wel eens een heilloze weg kunnen zijn.
Maar het water en de appel volgen hun natuurlijke staten van zijn, onder bepaalde omstandigheden. Spanningsloos. Zij geven vorm aan hun sin x = 1, ten allen tijde.
Mensen daaraantegen nemen soms moedwillig de beslissingen om spanning toe te voegen aan hun formule en niet te leven naar de natuurlijke waarden die goed passen bij hun sin x = 1 (onder culturele druk).
Ook daarvan kun je weer beweren:
"He, die culturele druk hebben we zelf met elkaar tot deze mate opgevoerd. Daar heb je nu maar gewoon zelf mee te dealen."
Ik denk dan, als we het zelf over onszelf hebben afgeroepen om dit op te voeren, dan ligt het ook in ons vermogen om het weer naar beter hanteerbare hoeveelheden af te bouwen, met behoud (sterker nog, toename) van kwaliteit van leven.
Als het probleem lag in het feit dat we besloten met een ander principe te respecteren dan sin x= 1 en onze rollen in de stelsels waar we actief deel van uitmaken navenant uitspelen, dan is zoveel mogelijk terug gaan naar de basis mogelijk een goed idee.
Als ik dan in een stelsel merk dat ik ' minder' ben dan ik kan zijn, reagerend op overduidelijk acties die hunj origine vinden in mijn buurman die probeert met zijn sin x meer dan 1 te zijn ten koste van mij, dan is er toch niets mis mee om een gesprek aan te gaan over eenheid, samen een zijn , allebei ' 1' zijn.?
Hoe het stelsel van de direct actief betrokken vergelijkingen ( mensen dus) zo ingericht kan worden dat ieder de waarden kan naleven, zijn eigen formule voor sin x = 1 nalevend?
Hij hoeft het (stelsel) niet voor mij op te lossen, dat (wiskundige) proces is in zijn aard een co-productie.
Dus met mij zou ik toch wel aanbevelen.
Met mij betekent dan ook niet, door mij alleen. Ik kan alleen mijn eigen EST's maken, beïnvloeden wat ik zeg en wat ik doe. Communiceren over de (vele) waarden die mij zuiver stemmen ( sinx x = 1) in woorden en acties en samen het stelsel vormgeven in een dynamische opvolging van waarden.
Want het is een proces, het is altijd in beweging, de verandering houdt je niet tegen (als je dat al zou willen, want van niet zo goed naar goed is toch fijner en van goed naar beter ook?!)
Samenvatting waar ' men' het nogal over eens lijkt te zijn:
Het is allemaal maar een kwestie van hoe jij het beleeft, hoe jij een situatie inkleurt, is de eensgezinde gangbare opinie.
Jij bent zowel de ontvanger als de bron. Send equals receive.
En het heeft nooit of te nimmer ook maar iets te maken met hoe iets in de materiële wereld is, want dat is allemaal maar een illusie (weliswaar een hardnekkige, maar dat komt omdat we het voor waar aannemen)....
Een ander heeft nooit enige verantwoordelijkheid voor wat er bij jou gebeurt, dus laat dat idee maar helemaal los..... Als je iets wilt oplossen, is het altijd alleen te vinden in hoe jij je ergens toe verhoudt.
Op zoek gaan naar een oorzaak van een onplezierige situatie in het leven is zinloos, zeker als er een oordeel uit rolt dat de veroorzaker 'een ander' is. Wij zijn alleen immer 'een' er is dus geen ander.Tja...... theoretische eensgezindheid over hoe iets 'nooit of te nimmer' is, terwijl mijn eigen ervaringen daar een wat genuanceerder beeld bij hebben......vind ik altijd de moeite waard om nader te onderzoeken.
Op een theoretisch niveau zie ik wel waar dergelijke beschrijvingen op wijzen.
De cultureel aangeleerde reflex van de Moderne Westerse mens is al snel dat als er iets onplezierigs gebeurt, om de schuld bij een ander te leggen. Of.... als het dan toch onverhoopt behoorlijk objectief wel aan jou persoonlijk heeft gelegen, om dan toch de verantwoordelijkheid voor de oplossing bij een ander te leggen. ("Anderen ( in het verleden) hebben bijgedragen aan de oorzaak en (dus) moet een ander het dan ook nu maar voor mij oplossen. Sorry, maar ik kon en kan er niets (meer) aan doen").
Dat dit op zijn minst een wat eenzijdig beeld is, weinig 'empowered' en weinig inclinatie geeft om te kijken wat je zelf aan een situatie kunt bijdrage, of aan het verloop van een ontwikkeling, lijkt me wel duidelijk.
Een tegenbeweging, die benadrukt dat er heel veel in je macht ligt als je anders kijkt naar de rol die je zelf speelt in het vormgeven van het leven, legt uit hoe je in je innerlijke wereld aanknopingspunten kunt vinden.
Mooi, maar laten we nou niet volledig doorschieten naar de andere kant!
In mijn ervaring is het mogelijk om ' het leven zelf' te vragen of ik van een fenomeen de bron ben, de genius die de impuls heeft gegeven aan een beweging, een ontwikkeling. (Ik doe dat vaak via ' pendelen' , maar de vraag stellen en open en eerlijk invoelen in het antwoord werkt ook)
Soms ben ik de enige bron en dan is het vaak heel simpel op te lossen. Ik heb een transactie met mijn eigen individuele zelf niet zo handig aangepakt.( niet gegeten toen ik honger kreeg, niet gerust terwijl ik moe werd bijvoorbeeld)
Soms ben ik samen met een ander de bron, waren we samen een gelijkwaardig onderdeel van de conceptie van een nieuw plan, de basis voor een ontwikkeling.
Soms ook, ben ik niet de bron, maar wel een betrokkene in het stelsel van de logische gevolgen.
En tja, hoe ik ermee omga als mijn collega molenaar de rivier bovenstrooms blokkeert voor eigen gewin, is aan mij. Ik kan ' met minder waterkracht' genoegen nemen, het accepteren en onder een boom urenlang gaan mediteren omdat ik nu toch niets beters te doen heb, nu mijn watermolen droog staat en hopen en wachten tot de voorzienigheid het voor mij oplost.
Dat ik toch even een babbeltje ga maken met deze buurman en hem erop wijs dat hij met zijn acties voor anderen (mij in casu) ongewenste gevolgen veroorzaakt, terwijl het mogelijk is dat hij het water ten volle benut in de hoeveelheid zoals het zich natuurlijk voordoet en ik.
Het is dit stelsel-denken dat wat mij betreft ontbreekt in de versie van 'men'.
Daar wordt een sprong gemaakt van ' individuele ikzelf' met een paar biljoen 'ikjes' op deze planeet rechstreeks naar het goddelijke spirituele collectieve Zelf, the One, waar we allemaal deel van zijn dat altijd heel en perfect is in de wereld van de energie.
Dat ieder ' ikje' in de dagelijkse dag te maken heeft met een uitsnede uit het Zelf van delen die op en met elkaar reageren en verbindingen aangaan, soms soepel, soms vast, soms explosieve onstabiele mengsels..... lijkt wel geheel buiten beschouwing te worden gelaten. Een tijdelijke kwestie die vanzelf overgaat (waar, het duurt maximaal dit leven lang voordat het vanzelf opgelost wordt) ), waar maak je je druk over?
Ja, als de basis van de Universele Processen te beschrijven is met een simpele vergelijking:
sin x = 1
dan is dat inderdaad een hele cirkel waarin alle aspecten hun eigen plek innemen.
Dat stelsel kan in zijn geheel uitdijen of krimpen toch altijd 'perfect' in een dynamische balans zijn.
En ieder aspect (ieder individu) is in aanleg ook weer te beschrijven als een verbijzondering van sin x = 1, waarbij de x uitgewerkt is in vele variabelen en parameters.
Helemaal alleen in je eentje kan een liefhebber van zichzelf, zich heel gemakkelijk heel en perfect in harmony met het Universum ervaren.
Maar in relaties, in een stelsel van twee of meer (maar niet allemaal tegelijk) is er een dynamiek waarbij een van de aspecten, een van de 'elementen in de chemische mix' onstabiel wordt (om wat voor reden dan ook) en anders gaat reageren met zijn omgeving en een veranderproces in beweging zet.
Omdat alle elementen geprogrammeerd zijn om een sin x = 1 na te streven in het stelsel waar ze deel van uitmaken, omdat ieder weet dat dat de enige formule is die duurzaam werkt, levensvatbaar is, zullen de andere elementen daarop reageren om te zorgen dat dan toch in ieder geval de som van het stelsel klopt, zelfs als dat tijdelijk ten koste gaat van de goede uitkomst van je eigen individuele formule.
En ja, je zou kunnen zeggen, die impuls komt ook uit henzelf, uit een verlangen aan die eenheid, om eer te bewijzen aan de formule van het leven. Dat hoeven ze niet te doen.. ze kunnen ook weggaan ( al is weggaan uit het het totale stelsel van de mensheid dan weer een een uitdaging van een geheel andere orde)
En ja, het eerste element ervan proberen te overtuigen dat het niet onstabiel/anders moet worden onder bepaalde omstandigheden, omdat je de verandering niet leuk vindt, dat zou nog wel eens een heilloze weg kunnen zijn.
Water, ik wil niet dat jij kookt bij 100 graden onder normale druk en overgaan in een gasvorm, dan kan ik je niet in een kopje doen......appel, ik vind het niet leuk dat jij tot moes wordt als je van 2 meter hoogte valt, dan kan ik je niet eten.....
Maar het water en de appel volgen hun natuurlijke staten van zijn, onder bepaalde omstandigheden. Spanningsloos. Zij geven vorm aan hun sin x = 1, ten allen tijde.
Mensen daaraantegen nemen soms moedwillig de beslissingen om spanning toe te voegen aan hun formule en niet te leven naar de natuurlijke waarden die goed passen bij hun sin x = 1 (onder culturele druk).
Ook daarvan kun je weer beweren:
"He, die culturele druk hebben we zelf met elkaar tot deze mate opgevoerd. Daar heb je nu maar gewoon zelf mee te dealen."
Ik denk dan, als we het zelf over onszelf hebben afgeroepen om dit op te voeren, dan ligt het ook in ons vermogen om het weer naar beter hanteerbare hoeveelheden af te bouwen, met behoud (sterker nog, toename) van kwaliteit van leven.
Als het probleem lag in het feit dat we besloten met een ander principe te respecteren dan sin x= 1 en onze rollen in de stelsels waar we actief deel van uitmaken navenant uitspelen, dan is zoveel mogelijk terug gaan naar de basis mogelijk een goed idee.
Als ik dan in een stelsel merk dat ik ' minder' ben dan ik kan zijn, reagerend op overduidelijk acties die hunj origine vinden in mijn buurman die probeert met zijn sin x meer dan 1 te zijn ten koste van mij, dan is er toch niets mis mee om een gesprek aan te gaan over eenheid, samen een zijn , allebei ' 1' zijn.?
Hoe het stelsel van de direct actief betrokken vergelijkingen ( mensen dus) zo ingericht kan worden dat ieder de waarden kan naleven, zijn eigen formule voor sin x = 1 nalevend?
Hij hoeft het (stelsel) niet voor mij op te lossen, dat (wiskundige) proces is in zijn aard een co-productie.
Dus met mij zou ik toch wel aanbevelen.
Met mij betekent dan ook niet, door mij alleen. Ik kan alleen mijn eigen EST's maken, beïnvloeden wat ik zeg en wat ik doe. Communiceren over de (vele) waarden die mij zuiver stemmen ( sinx x = 1) in woorden en acties en samen het stelsel vormgeven in een dynamische opvolging van waarden.
Want het is een proces, het is altijd in beweging, de verandering houdt je niet tegen (als je dat al zou willen, want van niet zo goed naar goed is toch fijner en van goed naar beter ook?!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten