woensdag 22 juni 2016

paffen



Als ik een gewoonte mocht aanwijzen die het klimaat in de sociaal-emotionele atmosfeer het meest vervuild, dan is dat het energetische equivalent van roken.

waargebeurd verhaaltje eerst:

Toen ik een kind was, in de jaren 70 en 80, werd er bij mij thuis, zoals in zoveel gezinnen gebruikelijk was, gerookt.
Het was in die tijd zo normaal om te roken dat het overal gedaan werd, in huis, in de auto, in het restaurant, in de trein, in de disco, op straat.
Op feestjes werden er sigaartjes en sigaretjes feestelijk in een mooi glaasje op tafel gepresenteerd, zodat iedereen van de traktatie naar hartenlust kon pakken.
De lucht was blauw, we noemden dat met zijn allen een toonbeeld van 'gezellig' en 'ontspannend'.

Mijn vader was al langere tijd gestopt..... kort voordat ik het huis uitging in 1990 was mijn moeder ook gestopt en leefde ik een jaar of wat in een rookvrij huis.
Mijn moeder zag hoe het roken de muren snel vergeelde en merkte op hoe vies ze dat nu eigenlijk vond. Merkte hoe haar geur beter werd en haar smaak verfijnder.
Wilde het al snel niet meer in huis hebben, als anderen wilden roken. Doe dat maar buiten.

Ik ging studeren en merkte daar al snel op dat ik helemaal niet meer tegen rook kon.
Waar ik er iets van 15 jaar ofzo aan bloot gesteld was geweest zonder directe last ervan te ervaren, kon ik nu niet meer in een rokerige omgeving zijn. Ik werd er fysiek ziek van, mijn ogen werden rood en traanden, mijn stem werd hees. Niet alleen ter plekke, de effecten bleven dagenlang bij me.

Dat maakte het sociale leven als student een boeiende uitdaging.
De kantine stond blauw (ook in het niet-roken deel, want ja.... rook stoort zich niet zo aan bordjes) en ik moest dus weer of geen weer buiten mijn lunch maar eten, in mijn eentje.
Want ja, zelfs de niet-rokers (gering in getal) zaten liever 'warm en gezellig' bij de anderen.
Uitgaan?
Ik heb het geprobeerd. Als ik de moed op kon vatten om de dikke blauwe massa in te stappen.... dan ging ik bijna rechtstreeks naar het toilet, waar het nog het minst erg was, beter dan de aanwezige andere geuren...
De bioscoop was nog het beste.... in de zaal mocht niet gerookt worden. De foyer... even gezellig wat drinken? Ik moest er niet aan denken en...... al die stinkende mensen na de pauze maakten van de tweede helft nooit de plezierigste.
Uit eten gaan? Als ik al kon blijven zitten aan de tafel omdat ' het' meeviel, dan smaakte het eten me absoluut niet zodra er iemand ergens een peuk opstak.

Blij was ik dat roken in openbare ruimtes drastisch werd teruggedrongen in vrij korte tijd.

Deze hele cyclus ( op de laatste regel na, tot nu toe) heb ik nog een keer mogen doorlopen.

Toen ik een kind was, in de jaren 70 en 80, werd er bij mij thuis, zoals in zoveel gezinnen gebruikelijk was, de krant gelezen en televisie gekeken.
Het was in die tijd zo normaal om de krant te lezen, televisie te kijken en te praten over het gebodene, dat het overal gedaan werd, in huis, in de auto, in het restaurant, in de trein, in de disco, op straat.
Op feestjes werden er soms video's gekeken. Tijdschriften lagen overal feestelijk en een mooi op tafel gepresenteerd, zodat iedereen van de traktatie kon pakken.
Het scherm scheen blauw, de krant was nog op groot formaat, we noemden dat met zijn allen een toonbeeld van 'gezellig' en 'ontspannend'.

Ik ging uit huis en las vanaf dat moment zelf geen krant meer.... mijn partner stopte daar ook kort daarna mee. Wel keken we beiden nog een uur of 4 tot 6 televisie per dag, 's avonds. Het nieuws (natuurlijk) om 'bij te blijven' over wat er in de wereld gaande is (altijd wel ergens oorlog of crisis of rampspoed te melden) en dan nog wat series ter ontspanning.
We gingen later zelfs het land uit, maar we bleven Nederlandse televisie kijken. Alleen als het over internationaal nieuws ging, dan konden we het er 'gezellig' met de Franse buren over hebben. Economische crisis, terreurdreiging, vreemdelingenhaat.....

In 2012 nam ik een besluit. Ik kijk geen nieuws meer. Het meeste gaat over een land waar ik niet woon en international conflicten waar ik absoluut niets mee kan, alleen maar emotioneel van afstomp.
Ik merkte hoe ik positiever in het leven kwam te staan, hoe ik meer oog kreeg voor de mooie dingen van het leven, wilde leven en dingen meemaken. Ik was meer buiten.
Gaandeweg verloor ik alle interesse in het kijken van series. Het is steeds hetzelfde overgedramatiseerde stramien vaak met een hoop (verbaal) geweld en ik kan mijn tijd wel beter gebruiken dan voor de buis hangen.

In de jaren die volgenden merkte ik, net als bij het roken, dat door overblootstelling aan ' uitvergroot en ongenuanceerd drama' en het vervolgens afstand nemen daarvan,  ik een overgevoeligheid voor negativiteit had ontwikkeld.  Ik kon er niet meer tegen.
Waar ik er iets van 40 jaar ofzo aan bloot gesteld was geweest zonder directe last te ervaren, kan ik nu echt niet langer dan 4 uur in een omgeving zijn die 'blauw staat' van de negatieve stemming ( totaal niet (fijngevoelig) afgestemd op het hier-en-nu. Wel: ongenuanceerde, onvoldoende gefundeerde, angst gedreven meningen agressief in one-liners verkondigen als de 'waarheid', focus op problemen, geen oog voor mogelijkheden, volstrekt passief slachtoffer gedrag.......)
Ik word er fysiek ziek van, ik moet dan echt weg. Ga ik willens en wetens over die 4 uur limiet heen, dan ben ik er nog dagen 'bleuuuuhhhh' van.

Dat maakte het sociale leven een boeiende uitdaging.
De hele publieke ruimte staat doorgaans blauw (ook in het deel waar mensen niet met elkaar praten, want ja.... negatieve stemming stoort zich niet zo aan de aard van communicatie-uitingen) en ik moest dus (zin of geen zin) dan toch maar weer alles in mijn eentje verwerken.
Want ja, zelfs de niet-sprekers (gering in getal) zaten liever met hun aandacht 'warm en gezellig' bij de anderen.
Uitgaan?
Ik heb het geprobeerd. Als ik de moed op kon vatten om de conversaties vol dikke slierten negativiteit in te stappen.... dan vluchtte ik al snel naar het toilet, waar het nog het minst erg was omdat er schoon water is en ik er even (sociaal geaccepteerd) me terug kon trekken en alleen kon zijn om op adem te komen.

We weten nu dat roken schadelijk is voor je gezondheid, zowel als je het actief zelf doet, als voor de mensen in je omgeving die ongevraagd meeroken.
Die waarschuwingen staan zelfs op het pakje.

Grappig is dat ik gisteren  een Nederlands roddeltijdschrift onder ogen kreeg en eens met verwondering doorbladerde, waarin zelfs stond dat negativiteit (zoals je veel zorgen maken en veel geïnteresseerde  aandacht geven aan ellende) een slechte invloed heeft op je gezondheid, je cellen aantast en onder andere hartproblemen veroorzaakt. Ha ha, de waarschuwing zit zelfs al in het pakje.....

Wat doe je als je rookt?
Je ademt een giftige stof in, laat dat opgenomen worden door je lijf en blaast dan adem met giftige stof weer uit.
Input (giftig), transformatie (opname van gif), output ( effect ervaren van dat gif op de systeem en gif afgeven aan de omgeving).
Je raakt daar (snel) aan verslaafd en kan niet meer zonder.
Het heeft een ontspannend korte termijn effect waarin je je rustig en tevreden voelt. Hmm, lekker.
Maar zodra dat uitgewerkt is, wordt je mega-onrustig. Niet zo lekker.
Dan nog maar eentje opsteken dus.
Wie echt verslaafd is heeft geen tijd meer tussen de sigaretten en steekt de ene met de andere aan.

We doen massaal hetzelfde met het innemen van negatieve berichten, die nemen we met volle aandacht in ons (diep inhaleren) zodat die stoffen deel uit gaan maken van ons systeem. Zo zelfs, dat wij in alles wat we afgeven, negativiteit uitstoten.
Dat vinden we ontspannend en gezellig en normaal en is sociaal geaccepteerd (sterke nog, wordt overal van harte aanbevolen en aangemoedigd).
Als we het niet doen, elkaar een negatief vuurtje geven om nog wat meer negativiteit mee op te stoken, dan mist er wat. Wat doe je met je handen als je niet rookt... wat doe je met je geest en je tijd als je geen negativiteit paft? Waar kun je over praten als ' negatief' de enige smaak ik die je nog proeft? Omdat de prikkelde giftige deeltjes daarin je smaak- en reukvermogen (verbeeldingskracht en daarmee de positieve gezonde ontwikkelcapaciteit) volledig heeft aangetast?

Maar stoppen met negativiteit paffen?
Of echt drastisch je inname ervan bewust terugdringen tot de mate waarin je systeem nog wel met negatieve dingen heel goed kan omgaan?
Heel bewust iedere uitnodiging tot negatieve conversaties afslaan met een helder en beslist, nee dank je? Een voorstel doen tot een heilzame positieve conversatie-inhoud over wat er wel goed gaat en fijn is en kansen biedt in het leven?
Heel bewust niet over de drempel stappen in gelegenheden waar de vraag:" Hoe gaat het met je?" beantwoordt dient te worden met:" Nou goed.... gevolgd door een opsomming van al je klachten, zorgen  en gebreken" als sociaal bindmiddel?

Negativiteit is geen sociaal bindmiddel.
Het is schadelijk. Direct en indirect.
Voor jezelf om tot je te nemen, voor anderen om aan blootgesteld te worden.


Is het gemakkelijk om ermee te stoppen als je het nog 'gezellig' en ontspannend' vindt om ermee door te gaan en je heel veel onrust en ingewikkelde emoties door je systeem voelt gieren als je het even niet bij de hand hebt?
Nee, natuurlijk niet.
Stoppen met roken is ook niet eenvoudig.
Totdat het besef doordringt wet je aan het aanrichten bent. Dan wordt het een stuk simpeler.

Ik kan met dit blog stukje een heleboel kritiek verwachten.
Dat ik het verkeerd zie. Dat het niet waar is. Dat juist dit een negatief stukje is en ik dus hypocriet ben.
Dat ik een gefrustreerde persoon ben die vanwege een sociale handicap (HSP) , mensen wil overtuigen/aanpraten om hun gedrag te veranderen zodat het voor mij gemakkelijker wordt om met hen te leven.

Ik vind dat allemaal prima.
Ooit een (alcohol, drugs, gok, eet, koop-) verslaafde gevraagd zijn verslaving onder ogen te zien en de desastreuze gevolgen die zijn verslaving zo te zien duidelijk heeft voor hemzelf/haarzelf en de directe omgeving? Daarbij ook gesuggereerd dat ermee stoppen waarschijnlijk het beste plan is? Een leven opbouwen met veel andere gezonde ingrediënten daarin , een gezonde balans die een gezonde dynamiek op gang brengt?

En? Hoe lekker viel die suggestie? Gingen ze meteen 'aan de slag' met de leefstijlhervormingen?
Of kreeg je weerwoord en een hoop argumenten naar je hoofd waarom het (absoluut!!) niet zo is en jij het helemaal fout ziet?
Veranderde je erdoor van mening over de situatie (die je uiteraard al een tijdje zich zo zag ontwikkelen... je gaat immers niet over een nacht ijs om iemand te vertellen dat je je zorgen maakt over iemands welzijn omdat je de sterke indruk hebt dat hij behoorlijk verslaafd is aan iets wat niet goed voor hem is en het een sterk nadelige invloed lijk te hebben op zijn dagelijks functioneren en persoonlijk effectiviteit.)
Geloofde je ook maar een seconde dat die tegenstribbelende ander echt de meest duurzame oplossing in het vizier heeft en uitvoert en dat zijn argumenten daarvoor prima hout snijden? Zo zelfs dat je je geprikkeld voelt om dat inspirerende voorbeeld en dat gedrag na te volgen, omdat het bet bij nader inzien zo helder als glas is, voor iedereen die er over nadenkt, dat het zo inderdaad veel beter werkt, met meer genoegen?
Nee toch.....

Tot besluit van dit stukje wil ik de hoop uitspreken dat ook de laatste regel van de rook-cyclus bewaarheid wordt.

Blij was ik dat negativiteit paffen drastisch werd teruggedrongen in vrij korte tijd. Eerst in ieder huis, al snel ook in de publieke ruimten.
"Wifi overal? Diverse netwerken voor het zenden en ontvangen van elektromagnetische straling in alle woon en werk-buurten?  Televisie en computerschermen overal? Negatieve, vol giftige kunstmatige angstdeeltjes geladen nieuwsberichten, waar je ook kijkt, wie je ook spreekt? Iedereen altijd een smartphone in de hand, in de trein, in restaurants, in de bioscoop, op school?"
" Ja jongens, zo was het leven in 2016. Dat vonden mensen ontspannend en gezellig, nodig zelfs om sociaal erbij te horen.....maar ja... dat kun je je nu haast niet meer voorstellen, he, dat dat toen zo was......."
" Gingen mensen dan niet massaal dood van eenzaamheid,  depressies, hartaanvallen, terroristische aanslagen, kanker en verveling?"
" Jawel, maar dat vonden ze kennelijk niet zo erg. Niet erg genoeg om hun gedrag voor aan te passen, in ieder geval."
" Hielden ze niet van het leven Z11 dan?" 
" Tja, voor het antwoord op die vraag zou je terug in de tijd moeten kunnen reizen en het eens wat mensen vragen."
Hallo lieve mensen in 2016.
Hoe is het bij jullie? Hier is het fijn. Het is zonnig en de lucht is blauw.
Mag ik een vraag stellen in verband met een geschiedenisproject op school?
Houden jullie ook zo van het leven Z11?

Alvast bedankt voor jullie reactie. Dat stel ik zeer op prijs, want daar kan ik weer van leren.

Groetjes uit de toekomst.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten