de weg

Vanmorgen op het radio journaal een berichtje dat ik hoofdschuddend aanhoorde.

Google: weg speeltuin Nieuw-Buinen en je vindt er vast foto's en artikelen over.

Mijn eerste reactie op het nieuws dat er nu, willens en wetens, een weg dwars door een actief in gebruik zijnde speeltuin loopt, was:" Hoewel ze nu een weg rijker zijn, denk ik dat ze daar toch wel aardig de weg kwijt zijn!"

De redenering ( van de opdrachtgever?) om toch door te zetten met de asfalteringswerkzaamheden (toen de aannemer zag dat er (al) een speelplaats recht op het geplande traject lag,  was (volgens het radio journaal):
"Ach, de weg wordt voornamelijk door lokale bewoners, gebruikt... het zijn hun eigen kinderen... dus ze zullen wel uitkijken en.... we hebben voor alle veiligheid een bordje max. 30 km/u geplaatst."

Tja, 30 kilometer per uur is voor een automobilist wellicht kruipsnelheid.... in een kinderspeelplaats is dat toch enorm snel.

Hoe kan dit gebeuren in een land van weldenkende mensen?
Zijn de afdelingen 'wegenbouw toestemming' en 'overige publieke voorzieningen' binnen stadsplanning volkomen van elkaar gescheiden? ( "Op de wegenkaart stond geen speelplaats, eerlijk niet burgemeester , ik zweer het!"
Zitten de bewoners (ook) totaal niet op te letten wat er zoal om hen heen plaatsvindt?
Zijn die inspraak-moe geworden? (" Het heeft toch geen zin, ze doen toch wat ze willen....")
Is 'snel' van A naar B kunnen in je privé-coconnetje nu echt de hoogste prioriteit in het gemeenschappelijke leven, zodat je lekker veel activiteiten in weinig tijd kunt proppen en tegelijkertijd kan uitvoeren?
Gaat 'productie draaien' en niet langzamer hoeven dan 30 km/echt dwars door alle tijd en ruimte om te spelen?
Gaan de behoeften aan expansiemogelijkheden van de 'grote mensen' dan duidelijk voor die van de kleine mensen?

Als groot voorstander van het intrigeren van spel in het dagelijks leven, om de vaardigheid te oefenen om meer en betere mogelijkheden te zien.... waren dit mijn eerste gedachten.
Spel was al uit het straatbeeld van het dagelijks leven verdwenen. Het was al verdreven naar speciale, daartoe aanlegde  reservaten (speeltuinen, pretparken, spelcomputers ,speelhoeken in huis, omdat auto's (en de vaart der volkeren) hun intrede deden. Dat had veilig, rustig en onbekommerd spelen met en in het normale dagelijks leven al grotendeels onmogelijk gemaakt.
Is het dan een goed idee om auto's, op hun missie van A naar B en weer terug,  door dergelijke reservaten te laten rijden?

Ach, weet je....
Andersom bekeken zou het zomaar een fantastisch idee kunnen zijn, dat overal navolging verdient.

Ouders kunnen er, op het allerlaagste tempo dat zij in hun turbo-vehikeltje nog kunnen verdragen, de kinderen uit hun leefgemeenschap van een veilig afstandje (veilig voor de volwassenen dus) bezig zien met spel.
Dat is als een safari, je zit veilig in je autootje en maakt toch tegelijkertijd kennis met de natuur en steekt er wellicht iets van op. Wordt wellicht geïnspireerd door de verzamelde homo sapiens die zijn natuurlijke drang tot spelgedrag nog actief en openlijk uitoefent, ook al is het in een reservaat, met beperktere en ietwat kunstmatige omstandigheden.

Wie weet, als je nergens anders de natuurlijkheid en vreugde van 'spel' in je leven tegen komt... je weet wel, de serieuze variant, waar je sociaal-emotionele, motorische, mentale en intellectuele ontwikkeling tot een coöperatief weldenkend mens mee in het geding is.....dat is zo'n safari door een spelreservaat van je eigen dagelijks leven wellicht wel het beste idee om een boost te geven aan het denkvermogen en de coöperatieve vaardigheden van mensen in een gemeenschap.

De praktijk zal het gaan uitwijzen.