dansen aan het plafond

Een paar dagen geleden blogde ik binnen de meta-vergelijking serie over 'de oorsprong' als een dynamische beweging.

In mijn verbeelding ontstond een visualisatie daarvan die ik graag op dit blog deel.

Het heet 'dansen aan het magnetische plafond' ( Tja, opgegroeid in de jaren 80, Lionel Richie legde wellicht de kiem voor dit idee).

Wij denken... vinden het vanzelfsprekend, dat wij met onze voeten (nuchter) op de grond staan. De aarde is onze aard-bodem, ons hoofd wijst naar boven.

Zwaartekracht is de kracht die ervoor zorgt dat alles wat los in de lucht terecht komt, naar beneden valt.

Wat nou als dit niet zo is, of dan toch wel tenminste anders bekeken kan worden?

De aarde is rond, er wandelen mensen aan alle kanten. Meestal wordt het Noordelijk halfrond als ' boven' afgebeeld.
Wie op het Zuidelijk halfrond struikelt, valt dus naar boven, dankzij diezelfde zwaartekracht. Hmmmmm....

Pleit dat niet meer voor een magnetische aantrekkingskracht van de aarde?

En als je echt buiten de atmosfeer van de aarde komt, ben je buiten het bereik van die aantrekking.

Dansen we dan, als we aan de massa van de aarde verbonden zijn, dan niet gewoon aan een magnetisch plafond?

Technisch gezien doet het er wellicht niet zo toe wat je nu afspreekt dat plafond of vloer is, boven of beneden, als je maar lol hebt, levensvreugde ervaart, toch?

Maar als het meisje dat af en toe de massa meta-fysisch verlaat, ken ik beide werelden goed: de vloer en het plafond.

En ik hoor de meeste mensen om me heen zeggen hoezeer ze allerlei mooie en fijne dingen missen, dingen die ze wel ooit hadden en kenden, maar die weg zijn gevallen.

Als ik dan vanaf hun positie een oorsprong maak, de massa los laat, dan vind ik die dingen en kan daarover vertellen. Het is er gewoon, precies waar zij zijn, alleen kunnen ze er niet meer bij komen. Dat het ze' boven de pet gaat' en 'zweverig overkomt', zie ik als een correcte observatie van iets natuurlijks en moois dat binnen (ieders!) natuurlijke bereik ligt. Ik observeer dat het voor hen buiten de toegelaten (normale) waarden ligt van de massa waar ze zich aan verbonden hebben.

Het is alsof het een tijdlang in hun handen is geweest, in hun broekzak is verdwenen en toen bij een onverwachte beweging door de echte zwaartekracht naar beneden is gevallen.

Maar als je niet meer weet (beseft) dat je met zijn allen ervoor hebt gekozen om aan een magnetisch plafond te dansen, dan is wat in de atmosfeer is en niet meer in jouw broekzak, 'weg' en 'verloren'.

Jammer dat zoveel mensen levenslust in hun broekzak hebben gestopt om later ooit eens van te genieten.......

Jammer dat zoveel mensen de conclusie hebben getrokken dat je dus maar het beste stokstijf stil kunt staan (een statisch evenwicht proberen te bewaren) om niet nog meer zomaar te verliezen van wat je waardevol acht.

Hoewel jammer.... het is een fonkelende schatkamer van levenslust daar op de vloer!

Iedere keer als ik erheen ga kom ik met handenvol weer terug.

Ik weet nu, sinds een jaar of drie, dat ik, als mens, mag en kan spelen met die elektromagnetische krachten in dit hoekje van het Universum. Er zelfs via mijn mens-zijn toe uitgenodigd ben.

Door bewust ' los te laten', mijn energie bewust te laten zakken, terug te trekken naar mijn diepste, levendigste volledige zelf, laat ik los van het 'plafond', draai om en land op de vloer, midden in pure levenslust en levenswijsheid. (in de geest van de meta-vergelijkin: die schil die ik dan ' op de bodem' raak kon nog wel eens de cirkel zijn die sin x = 1 beschrijft en volledig omvat en omdat ik daar ben en er volledig mee resoneer, ben ik dan, daar ook zelf sin x = 1 in een volledig kloppend stelsel.)

Zie ik iets echt moois en toepasselijks en verbindt ik me er energetisch aan, word ik er enthousiast van, dan brengt het mijn energiestroom weer in een versnelling..... dan trekt de massa weer en ben ik al snel weer terug aan het plafond. Weer een oorsprong gemaakt, veilig geland op aarde.

Dat heeft dan ook wel weer zijn charme, ook al vraag ik me wel dagelijks af waarom die andere dansers aan het plafond zo zelden hetzelfde type sprong maken. Tja, een keer per dag doet iedereen het in zijn slaap! En dan keren ze vervolgens bij terugkeer aan het plafond eerst de inhoud van hun broekzakken binnenste buiten voordat ze weer verder gaan met de dans van de dag.

Levensvreugde? Sterrenstof? Nieuwe zienswijzen gebaseerd op wat we al lang geleden (waarschijnlijk voor een goede reden, ook al weten we dat niet meer) hebben laten vallen!?

Brrrr, nee, dat kriebelt, dat verstoort de dynamiek van het stil willen staan! Weg ermee.

Tja. Ik snap het dus wel, maar ik snap het ook helemaal niet.

Wat denk jij er Z11 van?

Waar zit jouw plafond? Waar is het van gemaakt?

Laat jij je erdoor van de wijs brengen, limiteren en beperken?
Laat jij je er iets over wijsmaken?
Richt jij je op het plafond, of heeft de vloer en alle atmosfeer die ertussen zit ook zo zijn charmes?