ongewiskunde

Gisteren sprak ik iemand over het leven in het algemeen en het onze in het bijzonder.

In een geanimeerd gesprek waren we het roerend eens over twee dingen.

• Dat de 'kwaliteit van leven' voor ons belangrijk is om in te investeren.
• Wat misschien wel het 'ergste' is dat kwaliteit van leven doet afnemen:

in het ongewisse zijn/ gelaten worden.

Wat er ook duidelijk (open en eerlijk dus) is, daar valt mee te dealen.
Daar kun je mee 'verder' . Zelfs als dat vergaan behelst ' loslaten en achter je laten'.

Een duidelijke (eerlijke!) complete afwijzing is wellicht 'niet-zo-leuk' ( in verschillende gradaties), maar wel helder.

'Slecht nieuws' (een andere uitkomst dan je had gehoopt) is duidelijk minder geprefereerd dan 'goed nieuws', maar als het compleet helder is, kun je er wel mee omgaan, je ertoe verhouden als 'wat het is'  en ' wat jij bent'.

'Geen nieuws' en ook niet weten waarom er geen nieuws is, dat is afschuwelijk.

Aan het lijntje gehouden worden.

In het ongewisse gelaten worden.

Je daartoe verhouden is een enorme energetische opgave met teveel onbekenden.

Als wiskunde de kunst is om vraagstukken op te lossen.
Wat is ongewiskunde dan?
De kunst om met onmogelijke opgaven om te gaan?

Jij hebt je ergens aan verbonden.

( Stom stom stom, had je dat maar niet moeten doen... de oorzaak van al je lijden!!! O ja? Wel eens een prettig en gelukkig mens gezien dat zich helemaal nergens aan heeft verbonden, geen ideaal, geen enkele activiteit, geen enkel levend wezen......?)

Maar het wordt 'stil'.

Is de verbinding verbroken?
Is wat jij uitzond wel ontvangen? ( of verloren gegaan) Begrepen? Verwerkt? Verwelkomd? Vernietigd? Waarom? Vanwege de inhoud? Vanwege de vorm? Vanwege de afzender? Vanwege omstandigheden?

Wat zegt die stilte?

Wanneer ga je je checken?
Wat is 'te snel'? Met mogelijk schadelijke gevolgen voor de relatie... je moet een ander immers wel de kans geven netjes te reageren en begrip opbrengen dat hij ook andere dingen te doen heeft....
Wat is ' te laat'?  Met mogelijk schadelijke gevolgen voor het proces, je bent ingehaald door de ontwikkelingen in de tijd.

Hoe ga je checken?

Persoonijk, e-mail, telefoon, via via? Iedere methode heeft pro's en con's.
Altijd alleen maar super-cool en zakelijk, of mag je toch op enig moment ook wel lucht geven aan je gevoelens op betrekkingsniveau? En hoe dan?

Of laat je het los en trek je je eigen andere plan?
Maar wat dan dan blijkt dat er toch nog wel leven en verbinding en ontwikkeling in die hoek is? Gooi je dan je eigen glazen niet in door de deur energetisch dicht te doen? Als je het 'zo' gemakkelijk laat vallen, blijkt daar dan wel je betrokkenheid uit? Is deze ene 'stilte' het sein dat je je ervan los dient te maken? Deze 'tweede'..... deze 'derde'? 

Wat zou de wereld een andere plek zijn als we met elkaar de graad waarin we elkaar tijdig en helder op de hoogte houden van relevante ontwikkelingen laten toenemen
Vraagstukken oplossen door..... moeite te doen door zo snel mogelijk een accuraat eerlijk antwoord te geven?

En wellicht de collectieve gedachte maar eens onderzoeken ' in het leven is maar een ding zeker, dat niets zeker is'. ( Geen wonder dat we collectief zo in een existentiële angst leven en geloven in ons wantrouwen en we er absoluut geen kwaad in zien om mensen nog even wat langer in onzekerheid te laten!)
En....
Mocht er dan toch een tweede ding zo zijn, dan lijkt het tegenwoordig populair om collectief te menen: 'niets is ooit waar'. Klopt dat wel? Is dat echt wat je diepste Z11 aangeeft? Of beschouw je wat je diepste Z11 aangeeft ook maar een illusie die niet waar is?
Weet dan dat je ' niets is ooit waar' toch tot waarheid verheft en daarmee je eigen stelling ondergraaft.

Tja, het leven laat ons toch ook maar in het ongewisse over haar doelen en intenties (geloven we collectief) en dus doen wij maar zo'n beetje hetzelfde, ongewiskunde zo goed mogelijk praktiserend.  

Ik weet, hoe duidelijker ik over mijn doelen en intenties communiceer, hoe minder mensen ik in het ongewisse laat over mijn bewegingen, hoe meer ik informatie deel op het moment dat ik er helder over beschik met de mensen die het aangaat, pro-actief terugkom op verzoeken, hoe sneller en duidelijker het leven zelf met mij communiceert.

Maar omgaan met mensen die ongewiskunde tot kunst hebben verheven, is daarmee als uitdaging (nog) niet uit mijn leven verdwenen.
Dat is misschien ook maar beter, gezien de missie waarvoor ik passie en levenslust voel.